Regateando de novo

E non me refiro ó fútbol, que nin me vai nin me ven, senón á vela.
Hoxe tivemos o 2º día do "trofeo de Torre de Hércules".

Comezamos con pouco vento, pero a medida que saímos da ría, á altura da torre de Hércules, o vento chegaba ós 20 nudos. Foi un día máis emocionante que o domingo pasado, con ondas máis grandes e máis vento.

Por momentos, o barco ía tan escorado que entraba a auga pola borda e as olas pasaban por encima da proa, mollándonos aos que alí andábamos a facer algo.

Houbo un momento, que foi un dos que saquei unha boa "foto mental" no que Pedro alertaba dende a bañeira que o tangón estaba solto. Co barco tan escorado que por momentos as velas tocaban a auga, corrín para proa para cerrar a uña do tangón facéndoo firme a cuberta. Digo corrín, pero máis ben poderíase dicir que se "escala" lateralmente, para non caer á auga. Despois de aseguralo, mirei á popa mentres me agarraba ó stay, e vin o bicharraco de 22 toneladas movéndose entre as olas como un cascaronciño. Unha vez máis, esta vez dende un deporte ben distinto, dinme conta do insignificantes que somos os humanos ante un xigante como é o mar. E iso que "non foi nada"

Hoxe quedamos algo mellor que o domingo pasado, quedamos, de primeiros outra vez, pero cunha ventaxa de 10 minutos con respecto ó segundo. Vantaxe que non é suficiente para quedar campeons. Polo que aínda estamos cuartos de Galicia, pero gústame que, a posición ou o resultado final, é un detalle que se comenta de casualidade, no medio da comida, sen importancia; como quen di:
- pois fulanito mollouse os pes...
- e ó final de que quedamos?...
- non sei, pero que ben nos saíu aquela trasluchada polo interior do "porcelanosa" entre o barco e a boia verdade?

Ó volver... a felicidade respirábase no ambiente despois dun divertido día de navegación. sacaron o viño, uns bocatas e un arsenal de chocolates variados. Mentres lle comentaba ó "compañeiro en funcións" Abraham que nin me dera tempo a sacala cámara polo movida da viaxe... pediuma para vela e disparou ó chou isto.

(eu sempre felís)
Véxome na obriga de poñer un comentario que me fixeron nunha rede social con respecto a esta foto: "a sua risada semallaba o orjullo k o rapas sentia polo mare.e antes e despois de saire del ,botaballe o seu aturuxo o mare en sinal de boas condicios ventis u ventaceas" Raposo Real (tremendo)

Despois, como de costume, comilona no Club náutico comentando as xogadas e para casa. Camiño onde saquei algunha foto na cuneta que colgarei maña.

Apertas!