miércoles, 26 de noviembre de 2008

El Océano



Se ha escrito mucho acerca de los mares, de sus vientos, de sus mareas, hay muchas historias con principio o final en el mar. Las más grandes civilizaciones se aventuraron a surcarlo, y muchas de esas vidas se quedaron en lo hondo al naufragar.

La ciencia del mar se encuentra en las tabernas de los pueblos que históricamente se adentraron en sus aguas, entre las barbas blancas de los pescadores locales de cada rincón del planeta que dejaban su presente lejos, para adentrarse en la inmensidad del mar.

La esencia del mar no es el plato de marisco que degustan entre trajes y manteles, es ese olor a sal que llega cuando sopla fuerte y las gotas llegan hasta las carreteras...

Hoy no quedan rincones en el mundo sin dueño, o al menos sus dirigentes, han puesto nombre y frontera a todos los lugares, pero en el mar no. En el mar no podrán conseguirlo. Han bautizado a las aguas dependiendo de la distancia con la frontera del país. Los conceptos de Mar Territorial, Mar Nacional y Aguas Internacionales, son solo pseudónimos que plasman la frustración del humano en aquellos despachos que procuran legislar lo inlegislable. Pero el agua no se puede acotar.

Costa da Morte cuentan que recibe ese nombre porque en el pasado, los barcos se adentraban entre la neblina y colisionaban contra los acantilados que dibujan una línea costera irregular… allí se encontraba el fin del mundo, donde las imparables legiones romanas, contemplaron atónitos y respetaron la vastedad de un enemigo infranqueable: el mar.

Luego llegaron los progresos modernos y los peninsulares fueron los primeros navegantes del mundo que lograron ultrapasar los Océanos; Portugueses y Españoles fueron los primeros en llegar a los territorios de ultramar y se hizo evidente que más allá del faro de Fisterre, el mar bañaba muchas más tierras.

Más tarde se hicieron diques, puertos, se concentraron poblaciones frente al mar, que paradójicamente vivieron de espaldas a él. Y esque para el humano parece que no resulta sencillo comprender el mar, y erramos cuando tratamos de anteponernos a él por la fuerza.

En el mediterráneo: se construyó encima del rompiente que ya casi ni existe, y el hormigón está empeñado en ganar terreno sobre el mar. Durante el verano, las colmenas de turistas inundan la costa, con bañadores de flores, zapatillas de esparto, y gorros de paja, en plena armonía con los edificios de catorce pisos, los cubatas, las discotecas y los descapotables.

En invierno; el frio y la humedad desertizan la costa, y el mar sube hasta romper las barreras que el humano puso para el verano, engulle la arena, llega hasta la puerta de las casas, rompe las fachadas, y los paseos marítimos. Es entonces cuando la sociedad se alarma con el cambio climático y proponen fortalecer los diques para contener lo incontenible.

Y si nuestro progreso, corre a la misma velocidad que lo está haciendo hasta ahora y de una forma igual de insostenible, entonces el mar dará buena cuenta de ello, cuando ya no les queden paisajes por deshacer, cuando hayan cortado todos los árboles… y al mar no se le pueda vencer.


Hay una parte de la sociedad que encontró en el mar una diversión que le aleja del asfalto y de aquellas realidades grises de las ciudades, de aquella oscuridad, de esa humanidad inhumana.

Hoy es casi ya Diciembre; en la fachada peninsular que da al Océano, está lloviendo, soplando norte fuerte, los turistas no son turistas, son ciudadanos que vuelven a darle la espalda al mar. Por otro lado esas pulgas flotantes con esos trajes negros siguen estando en el agua, mojándose sobre el mojado, bajo la incomprensión del que observa, pero para ellos, para los que están ahí dentro, el día adquiere otras dimensiones después de regresar del líquido.

Es indescriptible …

Supongo que la sensación de placer es tal porque te exilias de la tierra, porque no estás pisando donde lo hace la gran mayoría de la población, porque surcas lo que históricamente dio miedo al humano y tienes el cuerpo como única propulsión. Porque entras en armonía con Neptuno, y éste te permite bailar sobre sus pulsaciones en forma de paredes…

Quizás por estas sensaciones (y muchos más que escapan a las definiciones), quedó tanta gente enferma y loca con esta obsesión…

Disfruten de ese frio que desertiza las costas y las deja solo para los que de verdad las aman.

Boas Ondas rapaces
Fernando Sánchez

sábado, 22 de noviembre de 2008

Foto denuncia. Reciclaxe

Non o entendo...

En Coruña (e supoño que en outras moitas cidades), múltante si te ven tirando a basura fora de horario (eu nunca tal vira, é o que ten vivir nun pobo pequeno). ¿Que pasa cos que traballan durante as horas nas que se pode tirar a basura? teñen que habilitar unha habitación na súa casa para acumular toda a basura en plan "síndrome de dióxenes" e tirala toda xunta cando esten de vacacións?

Photobucket
Isto parece ser que é polos fuciños sensibles que pasan cerca dos contenedores e non poden soportar o cheiro a basura dun contenedor de basura (manda carallo). Xa postos, cos cartos das multas, podían poñer un dispositivo co que cada vez que se cerrase a tapa dun contenedor, se disparase unha fragancia a flor de azahar. Como estes "air wick" que se poñen ó lado do vater ¿non sabes?

Moi finolis nos estamos volvendo algúns humanos, e digo algúns, porque hai outros que remexen nos contenedores para buscar a súa "cama" de cartóns ou algo de comer.

Bueno, pero non era esto do que me viña a queixar hoxe.
A cuestión é que me cabrea que os do concello de Coruña multen á xente por usar os contenedores fora de horario, E OS PROPIOS TRABALLADORES DO CONCELLO os USEN MAL.

Por que... desde cando as follas dos árboles son materia inorgánica?
Photobucket
(e non, non teño ningunha malformación no dedo gordo, solo que o extendo de máis)

De que sirve que se gasten millonadas en carteis e campañas publicitarias para animar á xente a reciclar se eles mesmos non cumplen o que piden?

Si se deixaran de pijadas e multaran ós que boicotean o intento de reciclaxe poñendo a basura orgánica nos contenedores de inorgánico... outro galo cantaría

lunes, 17 de noviembre de 2008

Grumete a bordo do Hansa!

Moi boas!

hansa

O domingo pasado tiven o gusto de estrenarme como tripulante do Hansa nunha regata realizada polo Real Club Náutico de Coruña. Era a penúltima das regatas do Trofeo Comodoro e fun a "probar" a ver si daba a talla ou non. Digamos que foi unha especie de casting. E todo isto, gracias a Pedro Presedo, vello amigo dos meus pais, que me veu crecer e é un dos experimentados tripulantes do barco.(O máis grande de Coruña e non sei si de Galicia)(Pedro non, o barco)

O domingo pasado tivemos bastante vento e olas. Penso que foi un día "movidillo", e digo "penso" porque non teño outros para comparar. Tivemos que cambiar de génova dúas veces (vela de adiante) en función de si subía ou baixaba moito o vento. Houbo bastantes contratempos, como cando nos rompeu a driza do spi (a vela con forma de globo desprendeuse do mastro pola parte de arriba e caeu ó mar), ou nos comimos unha boia e tivemos que volver cara atrás. Pero aínda así quedamos segundos en tempo real. É un barco que cando hai olas e vento, voa. Adiantábamos a todos cunha velocidade pasmosa; exceptuando ó Salseiro, que é un barco ultralixeiro preparado para regata. Estamos falando dun barco que pesa 6 toneladas contra as 25 do Hansa.

Ademais dos placeres propios da navegación a vela, disfrutei de algo ó que non estou acostumado que é o deporte en equipo. É raro, que, co sociable que me considero, so practique deportes individuais. Nunca me parara a pensalo. Había momentos nos que a axuda de todos era imprescindible, e cando varias persoas funcionábamos de forma coordinada e compenetrada daba o doble de gustirrinín :) Como cando drizábamos (subíamos) as velas, maniobra na que había que empregar a forza bruta (bruta non, brutísima) pero de forma controlada e coordinada entre dous homes.

O recorrido que fixemos foi "máis ou menos" este
Photobucket
(Pedro corríxeme)

e houbo momentos nos que íbamos tan escorados (tumbados) que eu resbalei dende babor a estribor ata que me agarrei a unha asa :) Tamén se nos clavou a proa un par de veces nas olas enchoupándome por completo ata casi a altura das rodillas. Que sería unha "gran jodienda" si non estivese xa enchoupado por culpa da chuvia.

Debido ás condicións meteorolóxicas non puiden sacar prácticamente ningunha foto, pero hoxe si. Cóntovos:

Este domingo volvéronme a chamar para a última regata do trofeo, pero o día foi mooooooito máis tranquilo. Taaaaan tranquilo, que se anulou a regata por falta de vento. Por iso, hoxe si, puiden sacar algunha foto.

Hete aquí (como diría el), o energúmeno ó que lle debo agradecer que agora sexa un dos novos tripulantes do Hansa
Photobucket
Pedro (que me firma no blog como Peter P. de Mille) que ten un blog fabuloso chamado "contos do país do solpor" (fai click aquí para entrar) onde relata moi ben tódalas aventuras náuticas e outras moitas cousas. (É un cachondo mental)

hansa
Cifras: Precio novo- aprox. 400.000 euros (60 millons de pesetas)
Peso- 25 toneladas
eslora- 19 metros (largo)
manga- 6 e pico (ancho)
spinaker (vela con forma de globo)- uns 300 metros cadrados
mástil- 30 metros de alto
maior- 195 metros cadrados
nº de tripulantes perfecto- 14
Plazas para durmir- cómodos 14, algo menos cómodos 18
(Pedro, corríxeme si me equivoco en algo)

Por dentro, vese que non é un barco de regata puro. Os donos téñeno preparado para poder viaxar cómodamente.
Photobucket

Photobucket
As porta que se ven ó fondo dan a dous camarotes que teñen 4 literas cada un. Máis adiante teñen un cuarto de baño cada un, e máis adiante unha habitación (pozo) onde se gardan tódalas velas a modo de almacén.

E cara atrás (se nos désemos a volta) veríamos dous camarotes con unha cama de matrimonio xigantesca cada un, no que penso que durmen 4 persoas. Detalle curioso, teñen unha tabla no medio dividindo a cama para que un non se caia enriba do outro no caso de ir escorados.


Como non había vento, dedicámonos a esperar ata as 2:30 ata que os xuices decidisen empezar ou anular a regata. Estivemos un par de horas flotando, tomando o sol, charlando, comendo bocadillos, chocolate, e bebendo cervezas e auga ata que finalmente se anulou a regata.
Photobucket

Volvimos para o porto...
Photobucket

e o patrón invitounos a comer no club náutico con estas vistas
Photobucket
Xusto despois de regalarnos un reloxo volkswagen a cada un jeje. Graciñas!
Agora xa estou desexando que haxa máis regatas, pero me parece que ata Xaneiro, nai nai de la china.

Un abrazo a todos e disculpas por non actualizar todo o que me gustaría! aínda teño varias entradas pendientes...como a da viaxe a indonesia do noso bodyboarder Jose de Viveiro

Saúdooss

PD: por certo, venden o barco para comprarse outro máis grande, así que si tedes uns euriños por aí soltos... xa sabedes

sábado, 8 de noviembre de 2008

surfeando na externa. Fotos de Susana

Aquí colgo unhas fotos que me pasou Mesi, que lle pasou Alberto, que fixo Susana :)

Este baño, creo que foi a mediados de setembro...non é unha entrada moi actual pero.... máis vale tarde que nunca

Aquí temos a Mesi co seu característico estilo, agarrando canto e sin pensalo jeje.. o raro é que non fora a contrapico...co toliño que está este homee
PhotobucketUnha boa ola, si señor

Alberto, parella da fotógrafa, autocaravanero donde os haxa, un home co que te pos a falar co traxe posto ó sair da auga e fáiseche noite mentres sigues de cháchara
Photobucket

e por último un servidor
Photobucket

Alberto, que che vaia moi ben polas terras africanas
Mesi, a ver se a recuperación do tajazo "nas venas" sigue así de ben e te vemos pronto na auga
Susana, moitas gracias polas fotos, están xenial!

abrazooosss!

martes, 4 de noviembre de 2008

www.surfgz.com

Gustaríame mandar dende aquí un guiño a www.surfgz.com polo intercambio de links e máis por que me fixo ilusión que se interesasen por unha das últimas entradas que escribín.
Photobucket

Teño que recoñecer, que anque tivese linkada esta web dende fai un tempiño, foi hoxe cando me din conta do completa que está e da cantidade e calidade de contidos que ten.

Entre outros, interesoume este artículo no que fala da creación de reefs artificiais (click aquí)

Un saúdo!