Muller fatal

3 da madrugada, Ludovico Einaudi sonando no silencio, un flexo alumando na escuridade, un folio branco que sona a rasgado, un lapiz que disfruta bailando, uns ollos que me inspiran.... Enamorado dos momentos, enamorado da vida.

Novo proxecto...esta vez Ducati

Despois de rematar a moto acuática surxiume outro encargo. Tras acabar co stand oficial de kawasaki, agora voume a poñer co de Ducati; E a foto escollida para pintar na parede é esta...


A ver como queda, pena que ata a semana que ben non vou a poder acabala porque non abren o taller.... ui... É raro que a un lle de pena non poder ir a traballar non?

Onte pasoume algo curioso, estaba comezando a pintar (xa fixen os vermellos e as rodas) e chamoume Mesi avisándome de que había olas; normalmente, se un está nun traballo no que ten total liberdade para parar, seguir, marchar cando queira, un collería os bártulos e iría escopetado para a praia...non? en cambio, decidín quedarme.

Cando volvín a collelos pinceis ata me preocupei. Pensei...estarei enfermo?
E é que a satisfacción de ver como vai evolucionando o debuxo e collendo vida con cada pincelada... é tan gratificante como ...(non vou a decir coma o surf porque senon miña nai tiraríame coas táboas e cambiaríamas por pinceis, que é un hobby menos perigoso) pero... casi; deixémolo en que é mooi gratificante. Moito máis do que imaxinaba. O suficiente como para preferir pintar a ir a surfear un día no que graniza e as olas están ben pero non espectaculares.

E ademais, estou contento por partida doble...explícome:
Eu sempre dibuxei con lapiz e papel, os que me seguides dende fai tempo xa sabedes que teño feito algún debuxiño explicativo, ou intentos de retrato como estes:



Pero sempre me considerei totalmente incapaz de usar as pinturas, e admirei moitísimo esa capacidade de plaxiar a realidade con 5 cores. Dunha vez, na carreira, intentara pintar unha persoa con pinceis, e, como me di agora o meu xefe:"calquer parecido coa realidade era pura coincidencia".
Pois eso, que me lio, o feito de pensar que era negado para algo, e agora ver que pouquiño a pouco vou aprendendo algo... é moi gratificante.

Anímovos a que probedes esas cousas que admirades e que vedes inalcanzables, porque seguramente, se vos poñedes con ganas, estaredes máis cerca do que vos imaxinades...

unha aperta!