martes, 16 de junio de 2009

Voar

Cando vou facer algo que sempre quixen...intento non facerme ilusións, non crearme unhas expectativas moi altas por se despois non se cumplen.
Voar en parapente era unha desas cousas que tiña na lista de "facer antes de morrer", e o finde pasado puiden tachalo.

Esperaba estar algo nervioso antes de saltar e ter formiguiñas na barriga como cando te asomas moito pola ventana dun noveno... e nada.

Cero nervios antes de saír, cero nervios saltando e cero medo alí arriba. A sensación de confort é incrible. Estás máis cómodo que no sofá da túa casa, e máis tranquilo que escoitando enya tirado na praia. Parece que estás vendo un documental, porque o ollo non está acostumado a esa "perspectiva", e o máis parecido que viches a iso foi na tele.

A sensación de flotar é tan similar á dos soños, que te cuestionas cómo a mente pode ter gardado no subconsciente esa información tan aproximada á realidade antes de experimentala.

A paz o silencio e a emoción serían as palabras coas que definiría un vóo.
Pero ademais disto, o parapente ten outra cara totalmente distinta.

E é que, co parapente, tanto te podes quedar totalmente parado no aire, como baixar a toda velocidade, facendo círculos en barrena. Baixamos de uns 100 metros ata casi o chan. Só deu tempo a facer 3 círculos porque co cuarto estaríamos feitos "fográs". A aceleración é incrible, e ó dar voltas (imaxínate que un tiovivo se estropea e acelera ata que as cadeas se poñen casi horizontais) notas unha forza centrífuga que te aplasta contra a confortable silla ata sentir o teu peso duplicado por 2 ou 3 (2 ou 3 G). Chegamos a estar en horicontal o parapente e nós.

Á hora de aterrar, hai que "baixarse da silla" antes de tocar o chan. Polo que quedas de pé, colgado polo arnés. Esa é a posición na que voaba nos meus soños. E ó non ver nin ó instructor, nin o parapente nin nada... é tal cual como se voases. Vas colgado a uns 15 metros de altura, ves todo pasar por debaixo das túas pernas dos teus brazos ata que se fai un vóo a ras de chan para volver a subir un pouco e baixar casi con velocidade cero e tocar o chan cual "mari popins".

Graciñas Patri por este regalazo de cumpreanos.

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

O ruído do vento óese solo a través da grabación. Alí arriba, silencio absoluto.


Photobucket


Recoméndollo a todo o mundo. Nós fixémolo a través de www.parapentegalicia.com

Apertas!

16 comentarios:

Patricia dijo...

Dios mio despegando parezco Lina Morgán bébeda...

Están genial las fotos Rubén.

La experiencia en serio, se la recomiendo a todo el mundo!

A volar!

Besos.

marcos risos dijo...

estan que te cagas, que suerte tedessss.

un abrazo santiagues

peter p. de mille dijo...

Oe, onde carllo se pode un apuntar a un curso de parapente??

É o que me falta por facer... e quería probar.

Ah, e bicos á rapaza da curva e ás súas curvas.

Anónimo dijo...

Con que nos sorprenderéis la próxima vez me preguntaba yo??

Tiene que ser impresionante, todos hemos soñado alguna vez que volabamos, jajajajaj, y ustedes habéis podido hacer el sueño realidad.

Saludos

La chica del sur

Rubén Prieto dijo...

grazañaasss! :)

contratámolo en www.parapentegalicia.com
É tal cual como nos soños... alucinante.
Recoméndollo a todo o mundo

apertasssss!

Nacho dijo...

noraboa pola experiencia... eu non me atrevería xD

Un saúdo.

Isabel Tomé dijo...

Gerry, xa te coñezo!! Quen me ía decir que acabaría coincidindo no traballo cun forofo destas cousas... Saúdos.
A min tamén me gustaría pero creo que me falta valor para intentalo. (Non sei se hai trebellos deses para señoras cincuentonas...)

Carlos el rojo dijo...

Yo veo de vez en cuando a unos cuantos parapenteiros desde mi ventana que se lanzan desde el Monte de San Pedro y siempre pienso lo mismo: "Qué bonito debe ser. Eso de volar sin hacer ruido tiene que ser una experiencia". Pero entonces me doy cuenta de lo que me sudan las manos y de lo rápido que me va el corazón y me acuerdo de mi vértigo.

Lo mismito me ha pasado viendo tus fotos. Y ya con el vídeo, ni te cuento. Voy a por la pastilla…

Rubén Prieto dijo...

Graciñas gerry ;)

Pois carlos, primeiro, alégrome de que te fagas presente jeje.. benvido, e segundo.. teño unha boa nova para ti. No parapente non existe o vértigo porque non hai presion plantar. Busca información que ó mellor atópala, e se a atopas dime donde, que é interesante. A min explicoumo o monitor, que seica os chinos fixeron un estudio diso :)

apertas!

Carlos el rojo dijo...

He estado mirando y no he encontrado mucha información al respecto. Sólo en algunas páginas de parapente que yo creo que están conchabados para hacer que la gente lo pruebe. Pero conmigo lo llevan claro, já. Ni de coña. Prefiero quedarme en el bar con una cervecita esperando que los demás aterricen.

Carlos el rojo dijo...

Vale, confirmado. Esa teoría es una burda triquiñuela para hacer que la gente pruebe el parapente.

Según esta web, copio y pego la explicación:
"El vértigo es una sensación que se tiene cuando tenemos referencias cercanas y cuando estamos de pie, de ahí que las personas que tienen miedo a la altura como instinto primario tienden a sentarse rápidamente. Una vez sentados desaparece esa sensación."

Con ese argumento yo podría ser uno de estos trabajadores del Empire State… y va a ser que no.

Rubén Prieto dijo...

jajajajaj pois tes razón.
anque seguirei investigando, porque asomarse pola ventana (ata a cintura) de un 5º piso. da máis "rollo" que estar colgado dun cacho de tela a 200 metros, e non me explico porque...

Aole dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Aole dijo...

q bueno tiooo!!
menua pasada, me imagino q fue toda una experiencia!

Patricia dijo...

Hola,

Carlos, te sorprenderá que yo teniendo vértigo me atreviese a hacer parapente, tengo que reconocer que a pesar de lo mal que lo paso cuando me subo para admirar unas vistas o para visitar un monumento me compensa..es decir aunque sepa con anterioridad que voy a llorar de terror quiero subir igual, lo mismo me pasó con el parapente, sabia que queria hacerlo pero no sabía el espectáculo que podria montar alli arriba, cuando el monitor nos explicó lo de la presión plantar pensé " no me creo nada.." pero no, tenia razón!
Estaba super relajada, cero vértigo, cero miedo...en serio.

La imagen de los trabajadores del Empaire State cuenta la leyenda que son Indios mohawk, estos indios no tenian vértigo y de hecho no llevaban ningun tipo de seguridad, saltaban de viga a viga porque no tenian miedo y no sentian vértigo.

Y además ellos no volaban sino que estaban apoyados en una superficie que partia del suelo.

Un abrazo.

Rubén Prieto dijo...

Está claro non?