lunes, 21 de abril de 2008

mar ou montaña?

E montañas no mar?
Photobucket
Sempre quixen experimentar un bo temporal en altamar.
Surcar, afrontar e romper montañas de mar baixo a seguridade dun barco potente, forte e seguro. (Coa súa correspondete tripulación ben preparada:)
É unha espiña que espero quitar algún día...quen sabe cando, igual cando Alberto sexa capitán dun remolcador dos de salvamar me fai sitio na súa maleta jeje.

Claro que, ten que ser bonito e emocionante experimentar esas sensacións durante unha horiña ou unha tarde como moito. Pero admiro enormemente ós que teñen que vivir e traballar nesas circunstancias. E sobretodo aos que arriscan as súas vidas dende que poñen un pe na cuberta do barco para salvar a outras persoas. Porque iso non hai soldo que o pague. Bueno, si que o hai, pero xa me entendedes :)



E a falta de un bo buque, métome nun cachibache destes...


e hala, a dar voltas polo mar abaixo

7 comentarios:

KingMatt dijo...

Home, si tes ilusion ogalla poidas realizalo, pero a min dame que de divertido non debe ter moito.
So co as historias de temporais, que me contaba meu pai, da sua epoca de mercante, xa vou servido.

A ti o que che iba a gustar iba ser isto, JEJE.
Mira como entrenan os gardacostas de USA, surfeando e todo co seu barquiño.
http://www.youtube.com/watch?v=YF_6gPlbf54&feature=related

Un Saudo.

Anónimo dijo...

Ola!
unhas fotos incribles as da illa esa... eu tamén coñezo esa zona e teño visto surfistas.. igual eras ti un... jajaj

Isabel Tomé dijo...

¿Tiiiiii stastontoouque? Se che parece métete na lavadora industrial da lavandería cando a poñan a centrifugarrrrrrrrrr. ¿Pensas que é o "dragón-kan"? Case me mareo de ver o video... dios me libre de saber que vas ti dentro, que as levas ¿eh?

Rubén Prieto dijo...

Edu!, ese vídeo é a caña!, estiven buscando videos así pero non os atopara...
O que non me gustaría dos temporais así sería estar metido no camarote. O mareo pode ser tremendo, pero por estar na ponte aínda pagaba algo :)

Benvida brincadeira! as fotos refíreste ás das Lobeira?graciñas de todas formas..
Os surfistas na auga somos a cousa menos identificable do mundo,(menos para nós que nos recoñecemos polo estilo e forma de surfear) pero é moi probable que eu andivese polo medio :)

Ma...non reparei en que verías esta entrada jeje....UPSS!
Tranquila que se algún día vou a un temporal, enteraraste cando volva, non antes de ir jeje, senón dache un síncope e da colleja que me dás quédome bicando o esternón.

Anónimo dijo...

hola ruben ..hice dos años de mili en un barco del ejercito de tierra...si,si..un barco del ejercito de tierra en Ceuta......realizabamos transportes de carros de combate y vehiculos de ceuta a la peniinsula......el barco lo mandaba un comandante retirado de la armada....familiar de franco.....
el caso es que una vez teniamos que llegar un dia en concreto a ceuta y no nos dejaban salir del puerto de almeria por temporal........nuestro comandante se la soplaba.....zarpamos....un barco de 20 metros de eslora...40 años a sus espaldas y en mal estado...le llamabamos el martin pesadilla en lugar de martin posadillo que era su verdadero nombre......al salir de puerto el barco empezo a dar cabezadas de una manera descontrolada.....la gente a bordo no se tenia en pie...devolvian...estaban todos verdes....de miedo,de panico de ver q nos ibamos al carajo.....yo era de los pocos q no me mareaba en el barco....estaba en maquinas..pero ese dia los de puente estaban arranstrandose por el suelo,tumbados..devolviendo sin parar y con ataques de panico..asi que tuve que subir....mirar...estaba tranquilo ,pero mirar para la cara de los mas viejos e hacia dudar de nustras posibilidades de exito...despues de dos horas de pelea con el temporal dimos la vuelta y volvimos puerto......no si por inconsciencia o que...en ese momento no me parecio critica la situacion...pero el ver como lo relataban los compañerso y marineros mas experimentados me hizo ver la realidad.....la realidad es que pasas miedo..estas a merced del mar entre un amasijo de hierros que en cualquir momento se van al carajo.....mi padre fue oficial de maquinas durante toda su vida...murio en el mar...las historias que me contaba..las entendi cuando navegue ...........la verdad que no lo quiero para mi,ni para mi ni para nadie al que qprecie....bonito es desde fuera.....desde dentro es otra cosa......un saludo.espero ir a la limpieza de Nemiña

Anónimo dijo...

el de antes soy chema....siempre se me olvida firmar..un saludo ruben

Rubén Prieto dijo...

Chema, gracias por compartir con nós a túa experiencia e enriquecer así este blog. Sempre penso que o bonito das entradas son os comentarios. E neste caso resulta máis que evidente.

A verdade é que non me gustaría pasar o que pasaches nese barquiño.
Penso que para poder "disfrutar" da experiencia debería de ser un Bo barco. É dicir, non estar pensando "¿e o barco aguantará?" ou "¿sairemos desta?"
Eso ten que ser un medo tremendo. Na carretera se pasa algo chamas á grúa e listo, pero no mar, como estés moi lonxe e pase algo grave...atalogo.


A ver se nos vemos na limpeza logo! que dende aquela vez que nos coñecimos en mar de fora non volvín a falar contigo en persoa!

Un abrazo e graciñas de novo