Graciñas Poseidón, tómate algo que invito eu

Teño que agradecerlle publicamente a Poseidón un regaliño que me fixo onte.

Construíme por uns segundos unha cova de auga espaciosa, ben iluminada, grande e moi ruidosa. Escolleu moi ben as cores porque a parede azul turquesa do lado esquerdo combinaba moi ben co blanco e turquesa da parede da dereita. Unhas cores que se fusionaban no teito. O teito era o suficientemente alto como para que me puidese reincorporar da miña pose de "rezar", pero o suficientemente baixa como para que non me puidese erguer completamente. Dende a posición na que estaba, penso que si levantara un brazo, podería chegar a acariciar a auga que formaba o teito. Pero nese momentos non pensas en nada. Os ollos ábrenseche como pratos porque non dan creto ó que ven.

Tamén hai que dicir que a cova estaba limpísima e ordenada, non había unha gota de auga fora do seu sitio. Ademáis púidena ver á perfección porque non tiña nin pelos na cara, nin gotas de auga nos ollos (como é de costume)


(Barbakana, vouche ter que enviar o debuxo para que mo pintes, que pintar non é o meu jeje, as cores son as que describín, non as que pintei)

Poseidón, para o meu divertimento, ordenou que fixeran xirar a cova conmigo dentro, ata que o moi simpático me acabou tirando, pero non me importou. Porque despois do cóctel de adrenalina e endorfinas que me tomei nesa bonita cova, quedei anestesiado para calquer centrifugado.

As vistas tampouco estaban mal; era unha "finca acuática" bastante chula. A foto é de antonte, cando todo estaba algo máis pequeno.



Tiven moitísima sorte/chiripa/chorra/potra de ser "o escollido" para recibir ese regaliño. E o bo é que non fun o único! Carlos de Camelle, e Felipe tamén tiveron os seus.

Agora fora metáforas, antonte tivemos un baño bastante decente (día da última foto) na que saían esquerdas solitarias moi maniobrables.
Onte estaba algo máis grande, perfecto durante unha hora e media, dúas, aproximadamente, na que disfrutei de esquerdas en solitario ata que, casi unha hora despois, se acercou Pana (Luis Enrique) e gozamos das olas sin parar. Máis tarde Felipe, Rueda and company uníanse ó festín. A medida que baixaba a marea as olas poñíanse algo máis brutas e ocas, pero tamén rompían peor.
E hoxe, xa sufrimos o cambio de dirección de mar de fondo (cambiou a nordés) e tivemos microoliñas de un metro (aínda que algunha era divertida). Para este finde xa non espero nada. Se polo menos se levantase o vento facíamos kite pero me parece que non vai a haber nin olas nin vento.

Intentei debuxar en forma de secuencia o que vin no tubo, pero resúltame moi complexo. Como son debuxos cutres, e fotografiados cutremente cun móbil, móstrovolos cunha calidade de imaxe cutre e a través dunha tele "retro"

Unha aperta a todos!!

PD: o debate do tamaño das olas segue aberto na entrada anterior e no foro de costasurf.com