Cola de la Rana

Así nos chamaban en Corcubión.
Todo foi porque cando tíñamos entre 15 e 19 anos, un local que estaba na praia de Quenxe, que fora un bar chamado "Cola de la rana", pasou a ser a nosa 2ª vivenda.
Empezamos a xuntarnos unha serie de amigos e contaxiámonos os deportes que practicaba cada un como si de unha enfermidade vírica se tratara: David (que o coñecín patinando) facía windsurf dende os 9 anos e eu body e algo de vela. Entre el e Tini (a nai) animáronme a facer windsurf e eu arrastreino ó mundo das olas. Despois sumáronse a practicar os dous deportes (windsurf e body) Ignacio, Covas, Arturo, Teigas...comezando así a medrar unha gran pandilla.

Este chegou a ser o noso "quiver" windsurfístico :) e inda faltaba material eh..


Estes somos David, eu e Tei respectivamente


Os donos do local, que tiñan un bar xusto enriba, estaban encantados porque lles ambientábamos a praia e de vez en cando facíamoslles algún favor para pagarlles de algunha maneira o "alquiler" gratuito do local. Tamén acondicionamos o local como dios manda, pintámolo, e fixemos algunha que outra chapuciña. Eu aproveitei o cemento fresco que sobrou nunha das pequenas "obras" que fixéramos para facer este intento de serea.




Se non tíñamos nin vento nin olas, facíamos algo o tonto

Estes somos Alberto e eu, por orde de arriba a abaixo jaja

Se estábamos aburridos, sempre se podía facer un pequeno furado na area, pero Tei emocionouse e así acabou o conto


Por certo, aqui o rapaz, Teigas, ó que considero sen dúbida como un dos mellores amigos, non se vos parece a un famoso e gran surfista? (Pandiani non fai surf eh)


En fin, foi unha época moi bonita que me gusta recordar e revivir por momentos.
Supoño que case todos tivemos uns anos así, nos que todo eran risas e non existían os problemas. Pero o tempo pasa, todos medramos e maduramos, uns dunha maneira e outros doutra, uns vanse, outros quedan, uns traballan, outros estudian, uns teñen fillos, outros son... e sin poder evitalo, o tempo pasa deixándoo todo atrás. O único que nos deixa no presente son os recordos. Así que hai que darlles o valor que se merecen, e anotalos, grabalos, fotografialos, o que sexa.. pero teñen que quedar. Porque si non, cando teñamos moitos anos, solo teremos eso, anos. Moraleja, non fumedes demasiada marihuana porque provoca amnesia e ... e non sei que máis enfermidades.


Un abrazo