Descansando no Miño

Unha raiola de sol comezou a abrirse paso entre os meus párpados. Froto os ollos antes de abrilos, antes de saber en que comunidade autónoma estou. Segundos inquietantes :) Miro ao meu arredor para identificar en que situación espazo-temporal me atopo.
Véxome tapado cun gorro de esquimal, abrigado ata as trancas, e un bo saco. Estou no coche, totalmente estirado sobre o asento do piloto reclinado a tope (os coches grandes son unha marabilla, pero necesito unha autocaravana). Vale, fácil. Estou en Lugo, e onte foi o gran sábado do San Froilán. Non penses mal, non é que sexa amigo do "grupo OH" e non recorde o sucedido, senon que poucas veces me esperto no mesmo sitio. Esto é unha rutina para min. Antes de almorzar, teño que averiguar onde me atopo jeje.

Miro a hora e doume conta de que durmín unhas 3 horas, pero o día xa comezou e hai que pórse en marcha. Póñome en busca e captura dunha cafetería con wifi para almorzar como Poseidón manda e miralo correo, feisbuk, comentarios do blog e esas cousas...
Ó pouco tempo chámame Tony, un gran amigo de Ferrol co que pasei parte da noite anterior. Quedamos e almorzamos xuntos.
Argallamos un plan para comer, e como somos de gustos parecidos, non nos resulta moi complicado (os dous che somos un pouco cutres/hippies/naturistas).
Decidimos ir a unha parte do río Miño (á que non fora nos 4 anos que vivín en Lugo) con media empanadiña, pan bimbo e paté pata negra. Un "manjar" nun sitio inmellorable para estar tan preto da cidade.

Cando chegamos era cedo para comer, así que pegámonos un chapuzón e saquei fotos a barrer.

A auga estaba fresquísima. Non fría; fresquísima. Foi unha renovación por dentro e por fora, de corpo e espíritu :)
Encántame bañarme en auga doce. A sensación de "casi poder beber" a auga na que nadas, é un gustazo. Poder pasar a lingua polos labios sen que a sede se multiplique por 3. O único que, bucear sin ver absolutamente nada, da un pouco máis de "yuyu".

Xusto na parte alta da pequena fervenza que se ve na primeira foto, hai como unha plataforma de formigón de 3 metros de ancho e uns 60? de largo, por onde a auga pasa cunha profundidade de uns 15 cm (dende onde se está tirando Tony). Aí me tumbei para sacar as seguintes fotos.

A mariñeira de auga doce



Por momentos, cando nos visitaba unha leve brisa, comezaban a chover follas dos árbores creando unha estampa preciosa, pero non me coincidiu de estar eu totalmente preparado para sacar a foto desexada. Confórmome con esta que caeu á auga moi preto de min.

Había unha zona na que había bastantes zapateiros (nome científico: Aquarius najas). E para min, acaban de gañarse o título dos animais máis difíciles de fotografiar, e eso que non tiven oportunidade de probar con moitos. Pero ó ser tan pequenos, tes que acercarte moito á auga, móvense moi rápido polo que hai que empregar unha velocidade de obturación de 1/400 para arriba, e para non quedarme sen luz na foto tiña que abrilo diafragma a tope, polo que a profundidade de campo é tremenda. Como resultado, ás veces enfocáballe o cú ó insecto, pero non a cabeza. E eso xa soe pasar cos insectos que están quietos, pero estes, a parte de pegar como impulsos supersónicos na auga, non estaban quietos nunca porque o vento arrastrábaos. Vamos, un show. Pero estou contento co resultado destas dúas fotos.
O zancudo




Ó principio limitábame a intentar fotografialos dende arriba, e telos enfocados xa era un logro. Pero despois propúxenme cazalos dende abaixo, para poder xogar cos reflexos na auga

Con pés de chumbo




Unha aperta!