Mar do Rostro, me gustas tu!

Por fin!

Cando hai temporal con ventos de sur ou suroeste... sempre teño gardado un saquiño de esperanzas enterrado nalgunha duna de Rostro.


Xa me apetecía a min catar a miña querida praia coas súas típicas condicións de inverno.

Cando windguru marca máis de 3.5 metros... tendemos a crer que as praias máis abertas, as que recollen máis mar de fondo, non aguantan o tamaño. Pero non sempre é así.

A pesar de ver un mar de espumas en canto divisei a praia dende o coche...


Non desistín no meu intento de pegarme un bo par de lavadoras e quedei no coche esperando a ver algo que me dixese: "Ru.. .entraaa... Ruuuu.. entraaa!!" (léase con acento fantasmagórico)

E ese algo chegou!!


Cando un ten casi tantas ganas de zapatearse nas olas como de surfear nelas... unha cousa así xa é escusa suficiente para ir dándolle a volta o traxe sen perder de vista o mar. Sifonazos e "tronos do mar" fan que de vez en cando aparezan esas formiguiñas no estómago que che fagan pensar: será posible namorarse dunha praia? :) estou namorado ou nervioso? jaja... Namorar non sei, pero o que si que se pode é amar o mar.

O precio que había que pagar eran uns barrotes deste tipo que ás veces rompían con moi pouco fondo.


Pero despois ves unha destas e volveste a acelerar


Xogar coa posibilidade de coller un tubo así é un premio máis que suficiente para compensar as lavadoras e centrifugados que se soen papar en días coma este.


Estes días, nos que non hai un pico moi definido (por non decir nada) e a probabilidade de comer é maior que a de surfear... apetece darse o baño de risas, en compañía. Así que por non botarme só, chamei a Brais de Ézaro:
-Vente a Rostro!
-Hai bo baño?
-bueeeeeno.... o pico non está moi definido pero de vez en cando sae algunha bomba chula.
-Pero non está desfasao?
-...mmm..no... ti ven e botámonos unhas risas.
-E non está grande?
- Que va... está pa ir entrando en calor.

Cando chegou, aínda non detivera o coche, e estaba rompendo un olón tremendo. A el quedóuselle a boca do tamaño do tubo que acababa de ver... e cando decidiu entrar dixo: "bueno, o corpo está pa rompelo"

E alá fomos







Brais tiña o cordeliño do invento ao límite da rotura, así que, comentando a seguridade que me transmitira aquelo que se me ocorrera facer AQUEL DÍA... puxémonos (os dous) un invento adicional. Usease, dous inventos cada un xD. Ao volver... fíxome gracia un comentario que fixo:
-Fuá tio, levar un solo...é unha ocurrensia, un descubrimiento... pero levar dous, tio.. esto si que é un INVENTO! jajaja

Que teñades todos unha semana xenial, fóra do normal.
Apertas fortes e boas ondas!!