Entrevista completa da reportaxe "Les va sobre ruedas"

Bos días!

Fotografías por Jose Manuel Casal

Fai pouco fixéronme unha entrevista para o suplemento YES, da voz de Galicia, relacionada coa vida furgonetera e sobre como un elemento material pode condicionar tanto diferentes vidas.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/yes/2016/10/01/va-sobre-ruedas/0003_201610SY1P2991.htm


 Gustoume especialmente porque moitas veces fixera antes ese paralelismo "Vida-Camiño" e Ana Belenda fíxome preguntas moi ambiguas nesa onda. Por temas de maquetación o que publicaron foi unha décima parte da entrevista (é que tamén me enrollo que dá gusto) así que aquí vai a entrevista completa:


 Dices “fago surf e teatro dende pequeno, teño moitas táboas”. Eres actor, fotógrafo, empresario, maestro de ed.física, pintor y monitor de surf, entre otras cosas. ¿Da la vida para tanto? ¡¿cómo?!

“Digo que teño táboas porque teño una escola de surf non porque sexa bo actor eh jaja. A vida dá para moito oh! (¡e para menos do que me gustaría!). A ver, en realidade o de ver “tanto oficio” xunto nun mesmo enunciado pode parecer raro ou incluso un fraude jaja… pero hai que pensar que hai traballos que se fan moi puntualmente. Por exemplo: pinto, si, pero non me considero pintor; igual 2 cadros nun mes ou un mural en dous anos… hoxe non che diría que son pintor porque fai tempo que non pinto pero se me pillas subido a un andamio facendo un mural 15 días seguidos xa me meto no personaxe e igual si que me atrevo a dicilo jaja. Mestre de ed.física… vale, porque estudiei a carreira pero non exerzo de docente fóra da escola de surf. A interpretación tamén é un traballo moi irregular: tanto podes botar 3 meses nunha serie ou facer 3 películas nun ano coma botar ano e medio sen pisar un set de rodaxe ou un escenario.  A miña axenda tamén ten 7 días á semana así que simplemente hai que repartir e organizarse un pouco. E cando uns traballos se solapan… pois tócame rexeitar ou, se a natureza do traballo o permite, delegar no equipazo que me rodea. 

Ademáis, co paso dos anos fóronse ordenando os tipos de traballo por tempadas e comezou a haber certa regularidade e orde neste aparente caos laboral:

Este verán por exemplo, houbo moito traballo co chiringuito da praia que montamos, cursos de surf, rutas nocturnas en kayak, xestión dos bungalows… e os fins de semana tócanme os bolos de actor e traballos de fotógrafo/videógrafo, vodas… entón é cando Suso Lema, a miña man dereita, queda capitaneando “Surf Costa da Morte” na Praia de Nemiña co equipazo (este verán chegamos a ser 6 traballadores en total). En cambio no inverno toca relaxarse un chisco máis, traballar dende casa coa postproducción do gravado no verán, viaxar un pouco, pensar noutros proxectos que me rondan a cabeza, ensaiar un espectáculo teatral novo (o 15 de Xaneiro arrancamos cos ensaios dun novo espectáculo coa compañía "Talía teatro") ou preparala próxima tempada de verán.

-Podemos decir que tu vida va sobre ruedas. ¿Por qué, por quién, para qué te mueves tanto?... ¿y adónde te diriges?

Ás veces hai baches na estrada, como en tódalas vidas, pero son dos que pensan que se notan menos se se acelera jaja. A verdade é que non me podo queixar… as rodas van aguantando e estou contento co rumbo.

-¿Por qué circulas de esta manera?

 Porque me parece a maneira máis divertida de percorrer un camiño. Este paralelismo estrada/vida é moi acertado… porque para min, circular en furgo, é o exemplo perfecto no que se materializan esas típicas frases que recomendan “disfrutar del camino sin preocuparse por la meta”

-¿Por quién?¡Por qué te mueves tanto?¿A dónde te diriges?

¿Por quen? Por min. E se hai parella con quen compartila viaxe… por ambos. É unha pasada disfrutar dunha furgo viaxando en parella. Recoméndoo moitísimo.

Móvome tanto pois para disfrutar o máximo posible e intentar que cando sexa vello non pense que puiden ter aproveitado máis o tempo. Dise que “para poder vivir sen traballar hai que traballar no que a un lle gusta”... Ben, o traballo é traballo e haberá días nos que apeteza menos poñerse mans á obra… pero é certo que cando un loita por vivir das cousas que lle apasionan nunca ten a sensación de “perder tempo a cambio de diñeiro”.

¿A onde me dirixo? Pois a onde me leve a intuición! Non hai rumbo fixo. Teño feito viaxes Santiago-Madrid (camiño coñecido e pouco novedoso) e pegar un volantazo por ver unha luz chula para fotografiar, e coñecer sitios novos, xente interesante, quedar a durmir onde non contaba... e acabar facendo algo diferente a raíz dalgo cotiá. Coa vida igual… loito por consolidar determinados proxectos pero receptivo a posibles sorpresas.

-Vives con tu furgoneta desde... ??

2011

Cuéntanos cómo surgió esa amistad hombre-vehículo y cuál es hoy la fuerza de su vínculo.

Pois eu non quería furgo! Quería pasar de turismo a autocaravana directamente. Pero un problema era o diñeiro (son moi caras e non quería hipotecarme)… e outro que a escola de surf xa comezaba a funcionar ben e o número de táboas de iniciación que tiña que carrexar dun lado a outro era bastante considerable. Entón foi cando necesitei mercar a primeira furgo e comprendín que a gran ventaxa é cando a usas como vehículo único. Porque seeempre tes a casa contigo. Nunca precisas volver a casa pola noite.

O vínculo é brutal porque Candela (si, a miña furgo chámase Candela) non só é compañeira de aventuras senon que en gran parte é protagonista. Dende poñer un colchón no teito tapándose cun edredón para velas estrelas ata aparcar ao borde dun cantil para espertar con vistas. Dende lugar para reflexionar ou traballar ata habitáculo perfecto para escoitar música ou ver unha película. Dende ter que durmir unhas horiñas quentiño coa calefacción en noites de cero grados ao carón dun hospital por asuntos familiares a disfrutar da conducción por pistas de Portugal.

-¿Cómo surgió la chispa con Land Rover?

Sempre me gustaron os 4x4. E co aumento dos servizos de “Surf Costa da Morte” precisaba outro vehículo para o transporte dos clientes e máis para que os meus compañeiros puideran traballar, por exemplo, levando o remolque dos kayaks cando eu os deixase sen furgo ao marcharme a outros traballos. Entón pareceume idóneo restaurar un land rover do 1978 (ten 11 prazas) sendo a maiores unha inversión en imaxe, diversión e marketing… Máis que unha restauración foi unha reconstrucción do coche… que quedou perfecta gracias ao equipo de talleres Torrente en Cee. Eu encargueime do deseño e traballei na fase de pintalo cebreado.

Quería un “Taxi-surf” chamativo que invitase a subirse á xente. Conto con que se suba ata algún peregrino que non sepa nadar, só pola experiencia de ir polo monte neste cacharro dende Fisterra ata Nemiña jaja

 

-¿Cómo se ve la vida en la carretera?, ¿y a merced de las olas?

Pois dende a furgo, a vida na estrada vese dende arriba. Con perspectiva. Cada día es consciente de que a vida está feita para disfrutar do camiño kilómetro a kilómetro e minuto a minuto. A vida é hoxe. É este tramo de 100km e non o destino que teño marcado no Googlemaps. Pon música a todo trapo, canta (aínda que sexa mal) baixa a ventanilla e saca a man para xogar co vento… aínda que vaias traballar (verás como te vai imitar o coche que leves detrás). Porque o intelixente é buscar a maneira de enamorarse de cada momento. O vento e o mar de fondo guíannos aos surfeiros a unha praia ou outra… hai que adaptarse, unhas veces fastidiarse e outras gozar das ondas coma nenos. Bailar co mar ao ritmo das ondas coa única axuda dunha táboa… outra das maneiras de disfrutar dun ecolóxico parque temático onde outros “só” ven un lugar para o que mirar.

Carpe diem sempre. Tu lema...

-¿Qué mueve tu vida?

As ganas de rir e pasalo ben, o mar, aprender sobre ciencia e temas que me gustan, viaxar, a música e intentar facerlles a vida agradable aos que me rodean

-¿Has pinchado alguna vez?

Na furgo unha, nos coches bastantes e na vida moitas. Pinchazos sempre vai habelos, o importante é saber como se amaña pronto o pinchazo e se hai que chamala grúa ir a chistes co grueiro.

-¿Sueles perderte o te guian bien tu intuición, el mapa de Repsol o el navegador?

O google maps funciona xenial! Se me quedo sen batería ou cobertura toca tirar de guía ou preguntar a lugareños. Pouco romántico o da gmaps pero é o que hai. Como moito o que teño feito tras perderme é reorientarme a base de miralas estrelas. Gústame a astronomía así que resulta sinxelo, incluso en rúas de Madrid, localizar alguna constelación para non perdelo norte.

E si, flípame perderme. Non hai mellor cousa nas viaxes que perderse e topar con sitios chulos sen querer. Son un gran practicante do “volantazo inesperado”.

-¿Cuántos kilómetros puedes hacer al año y cuáles han sido tus últimos destinos? ¿Adónde te ha llevado tu furgoneta?

Podo facer entre 20 e 30.000km ao ano. Os últimos destino “lonxanos” foron para facer snowboard aos Pirineos e o último surfeando por Portugal onde baixei ata Lisboa.

Para min a furgo, ademáis de ser unha ferramenta de traballo, é un elemento indispensable para vivir de maneira imprevisible. O antónimo da planificación, o sinónimo da liberdade. Iso é… a furgo é o xoguete que me convirte nun neno libre.

Estrenando ombro en Nemiña

Moi boas!

Despois de case medio ano en dique seco (húmedo) por unha maldita, agotadora, cansina e inmerecida tendinitis no ombro (subescapular)... tiven permiso oficialmente do fisioterapeuta para ir surfear!

E tal que así me fun directo para auga correndo

Sobretodo ao ver esta dereitiña que de vez en cando nos daba unha alegría aos catro gatos que a disfrutábamos

Boteime coa minisimons porque non todas eran verticais, ademáis, necesito volume ao perder completamente a forma física.

Paseino coma un enano. O día anterior, antonte, salían esquerdiñas, pero entre que eran pequenas, rápidas, que me botei coa shortboard, e o que me pesaban os quiliños que collín de máis, foi un baño un pelín frustrante... pero onte a cara do can de arriba é co que me sinto identificado. Ademáis, bos amigos na auga para compartir as olas e as risas. Que máis se pode pedir!

Ao sair disparei un par de fotos a Brais, que sigue mellorando á velocidade da luz e logo de cháchara ata que asomou a lúa (e o frío)

Agora que collín pisiño en Santiago (gracias ao cal puiden portarme ben e non surfear tan a miúdo), ando co ordenador de mesa dun lado para outro, deixándoo sempre no lugar onde non me fai falta, dificultándome un pouco o traballo (si, seino, xa ando buscando portatil), así que estas fotos que vedes foron procesadas co móvil, unha aplicación chamada snapseed que vai moi ben para as fotos de móvil pero quédase corto nas fotos "grandes" obviamente. Pero mira, máis vale algo que nada.

Ademáis, foi moi guay porque pilleime cámara nova (unha 6D) e permíteme conectarme co móvil a ela por wifi e vou mirando e seleccionando as fotos que quero sen ter que volcar material ningún.

Bueno, non enredo máis
Unha aperta forte e a disfrutar que son dous días!

Séguriño! séguriño!

Olaaa!

que tal? todo ben? a familia? por certo FELIZ ANO!! :D

Non sei se recordades a cancionciña que botaban no Xabarín Club, pero se non o recordades aquí vai.

Isto ven a conto dunha anécdota que sucedeu hoxe e que seguramente pase en numerosas ocasións.

Resulta que hoxe surfeamos unha ola que rompe unha vez cada 3 (ou máis) anos. Precisa unhas condicións de mar, vento e marea que moi poucas veces se dan. De feito só a vin FUNCIONANDO AO 100%  unha vez en toda a miña vida... e hoxe que prometía... estaba ao 35% do seu potencial.

Ao tema! que me lío:

Saíamos da auga, aínda con restos de adrenalina correndo polas veas, e buscábamos o sitio para saír da auga polas pedras sen ser triturados por unha serie. Uns amigos decidiron ir polo "camiño corto" cara onde tíñamolos coches pero as olas rompían con forza nas pedras e non me parecía a mellor opción. Recomendeilles que me seguiran por un sitio máis abrigado do mar de fondo a pesar de ter que cruzar un monte de toxos e silvas... pero non me fixeron caso.

Un dos amigos, tras subirse a unha das rochas, quitouse as aletas créndose a salvo e veu unha ola que o asustou, e a seguinte que o merendou. Agarrouse moi forte a unha rocha pero tirón que lle pegou a táboa de body dislocoulle o hombro e quedou con cortes nos dedos. Trala serie puido sair sen demasiado problema pero o susto non llo quitou ninguén (media hora despois aínda temblaba jeje)

Está claro que nestes deportes sempre hai un factor risco, e se un sempre se pon no peor, non sae nin da casa... pero os riscos evitables é mellor evitalos. (Sempre e cando non supoñan unha diminución considerable no disfrute jeje)

A saída por ese sitio era posible sempre e cando "non haxa fallo". Pero se o hai... ten que seguir sendo posible. Non quero imaxinarme eu nesa situación cun pe roto (non sería raro sufrir unha rotura subindo rápido por pedras húmidas que non ves por culpa das olas que as cubren e te empuxan).
É como cruzar correndo a carretera cando ven un coche a toda velocidade:

-Non pasa nada, non hai fallo, dábame tempo de sobra
- Si, pero se tropezases e caeses no medio da carretera, daríalle tempo ao coche a frear?
- Ehmmm...estooo... mi.

El arte de la espera... y de frío

Moi boas!

Hoxe achegámonos Dani e eu ata Nemiña a ver se se podía rascar algo... e como moitas veces pasa quedamos media hora mirando para as miniolas pensando se valerá a pena o baño relación "frío/disfrute".

As olas parecía que daban pola rodilla, pero de vez en cando viña algunha máis grande que terían un metro facilmente (real, darían pola cadera)

Este chiste só o podía facer en castelán...

Finalmente tras estar de palique un pouco, xogando coa cámara nova (pilleime unha 6D! estou como neno con zapatos... con ipad novo), decidimos lanzarnos á auga. Facía bastante que non nos botábamos, había solete e a minidereitiña abría bastante ben.

Ao final, como sempre pasa, os baños nos que entras ao mar cunha expectativa baixa, saes encantado. Unhas cantas olas, unhas cantas risas, uns cantos contos e tes dous tontos contentos encantados. tan tan.

Unha aperta e que teñades boa semana!

Presentación da miña web www.rubenprieto.com

Moi boas!

Pois resulta que hoxe atopeime cun amigo pola rúa e pegoume un tironciño de orellas por ter o blog tan abandonado; que llo ensinaba ás veces aos seus alumnos e un deles dixo "Ei profe, pero esa última entrada é moi antiga!" jajaja, así que hoxe díxenme "e qué poño?".

 Pasaron tantas cousas tan importantes que un non sabe por onde empezar, que non me casei nin teño fillos eh, pero quitando iso... viaxes potentes, proxectos novos, infinidade de sesións cunha rapaza moi juapa que ven sendo a miña moza. En fin, que decidín, para comezar, ensinarvos o meu otro "proxecto web" que me levou moito tempiño facer e que irá gañando cousiñas pouco a pouco. Trátase dunha web que reúne tódalas cousas nas que traballo dunha forma máis ou menos ordenada a pesar do distintas que son unhas das outras:
www.rubenprieto.com

Pantallazo do "hall" de entrada. Se clickades na bandeiriña galega na esquina inferior dereita teredes toda a web en galego

Deseñei un logo inspirado na miña firma, un logo que se puidese "disfrazar" para as diferentes disciplinas. O primeiro conflicto que me atopei á hora de facela foi dar na mesma páxina a imaxe de seriedade que debe dar unha empresa de servicios de imaxes aéreas, a frescura dunha páxina de surf, mostrar videos de murais, con cadros, fotografías de traballos en documentais, e ofrecer cursos sin que parecese un batuburrillo de moito coidao.

Recomendábanme que fixera unha páxina distinta para cada cousa, pero se xa non teño tempo para facer todo o que teño que facer, e atender un blog... imaxina se ademáis teño 6 páxinas diferentes a maiores. Un caos. Así que fixen como un "hall" de entrada, e aí como 6 páxinas independentes pero cun mismo estilo, na mesma liña estética e podendo ir de unha a outra facilmente, clickando no logo simple.

Así temos a subpáxina de fotografía...

A de actor...

...e así todas.

Tamén unha sección de "about me" que deberedes atopar (non está difícil) que vos acabará redireccionando a este blog, pois aquí hai máis sobre min que en calquer outro lado.

En fin, espero que vos guste! 

Unha aperta forte

pd. Un saúdo aos alumnos de Iván do instituto de Fisterra, a ver se nos vemos a final de curso ;)

¡EXTRA EXTRA! sudaderas SURF COSTA DA MORTE de novo!

¡Amigos!

Fostes moitos os que despois de varios anos sen producir me seguíades pedindo sudaderas de surf costa da morte. Pois ben, boas novas!

Retomamos o tema, desta vez con sudaderas Gildan, o modelo que aparece abaixo e nas cores que aí tedes. Aínda que facilita bastante o tema pedilas en negro porque hai máis posibilidades de que teñan en stock.

Pois ben, o prezo de lanzamento vai ser de 29€, porque por agora só as vou vender por internet pero en canto volva a vendelas dende as tendas terei que subirlle o prezo! Así que se estades interesados espabilade e non esperedes  a que veña o frío jeje.

Deixademe os interesados un comentario aquí co voso pedido e un email e xa me poño en contacto con vós. Ou directamente escribídesme a roupa@surfcostadamorte.com

Apertas!!

Rompendo os límites da felicidade

A veces, cuando surfeas una pared de agua cristalina, te quedas hipnotizado observando cómo tu propia sombra serpentea a toda velocidad por las ondulaciones del fondo de arena... como un parpadeo de tu realidad en otra dimensión. Algunos afortunados tuvimos la oportunidad de ver una segunda sombra que nos acompañaba debajo de la ola y resultar ser un delfín que DISFRUTA como nosotros de la fuerza del océano.
Así te sientes, como uno más. Como dos peces en el agua. 

Hay momentos que rompen de tal manera los límites que crees que tiene nuestra capacidad de ser felices... que te superan. En ese momento no puedes hacer otra cosa que no sea abrir los brazos en cruz, dejarte caer hacia atrás y sentir a cámara lenta cómo te sumerges en agua fresca, cristalina, fundiéndote con el océano en un auténtico ABRAZO ATLÁNTICO

SURF COSTA DA MORTE

Moi boas a todos!!

 Quero presentarvos o novo proxecto no que me embarco!

 Trátase de unha especie de surfcamp pensado para todo tipo de público. Moitos dos que pasábades por aquí saberíades que me dedicaba a dar cursos de surf todo o ano. Pois ben, vista e estudiada a clientela que tiven ata o momento, (familias, pandillas, pais con fillos e primos e amigos dos fillos...) vin que non había no mercado un formato de actividades de verán que estivese enfocada para menores e maiores, mulleres e homes, vellos e nenos... vamos, todos xuntiños en familia.

 Resultaba moi difícil pensar nun tipo de aloxamento "bonito y barato" para aloxalos a todos. Unha pandilla de amigos ou unha parella non teñen porque desexar compartir habitacións con literas con outra xente como na maioría dos surfcamps.
Por iso me currei uns convenios con distintos tipos de aloxamentos de toda a zona para que os meus clientes poidan escoller onde durmir a un precio súpercompetitivo.

 Ofrezo principalmente un curso de surf de catro días (o que xa viña ofrecendo ata o momento), máis un paquete de actividades. Pódese coller o surf (115€), as actividades (150€), ou o surf+actividades (225€). Que son respectivamente os módulos SURF, COSTADAMORTE, e SURFCOSTADAMORTE. E ademáis, os descontos en tódolos aloxamentos que aparecen AQUÍ por ser un dos nosos.

 A WEB É: WWW.SURFCOSTADAMORTE.COM e está feita e deseñada polo GRANDÍSIMO CARLOS LORENZO de www.adesgana.com ao igual que o logo da empresa.

Espero que vos guste!!!!

 Unha aperta forte e saúdos á familia!

Ru

Brais e Dani en Rostro...

Unha tarde calquera, despois dun baño mañanero, achégome ata Rostro pola posibilidade de ter un segundo baño. Nestes segundos baños, tralo cansancio coa correspondente sesión de frío, aumenta a pereza/prejisa/vagancia/desazón/cansancio...que fai que inevitablemente suba bastante o nivel de esixencia con respecto á calidade das olas.
Vamos, que ten que estar moi bonito de dios para botarse por segunda vez un día de frío :)

E cando existe a posibilidade de sacarlle unhas fotos a dous amigos, as posibilidades de quedar en terra aumentan.
Aquí van unhas fotos que lles fixen a Dani Trillo e a Brais de Ézaro


Brais "cutbackeando" (sin enfuciñar, aínda que pareza o contrario)


Dani perfeccionando o seu botom





Secuencia (manobra rematada)








Si tivera que escoller unha foto que definise para min o surf, escollería esta:




Despois de un bo botom


Ven un bo xiro




Noraboa a Brais polo nivelazo que está collendo a pasos de xigante e a Dani por ese dominio con tan só un aniño de experiencia ;)

E de propina esta fotiña que describe moi ben como me sinto agora mesmo :)


Unha apertaza a todos!!

Viaxe aos alpes (avance)

Moi boas rapaces!
Sempre me escuso coa falta de tempo á hora de actualizalo blog... Pero agora mesmo atópome no pais vasco, camiño a casa despois dunha das mellores (por non dicir a mellor) viaxes que me peguei. Así pois xa levo  unhas trece horas de bus e so me quedan outras 11 para chegar a coruña.

O tema é que con todo este tempo... Pensei que estaria ben poder actualizar dende o movil (acabo de adquirir o galaxyII e estou como neno con zapatos novos). Busquei unha aplicacion de blogger et voilà! Aqui estou. Pronostico unha nova etapa para o blog. De entradas mais cutres pero mais frecuentes ;)
Apertas para todos!!

Viaje a cuándo

Recordando e traducindo para amigos de fóra :)

"8:00 am
Por suerte, muchas cosas que hacer. Un día cargado de tareas, por suerte, todas relacionadas con temas que me gustan y divierten.

Para comenzar el día, una nueva rutina, ir a surfear haya lo que haya. Decidí desistir en el intento de ir al gimnasio y sustituir ese gasto por gasolina para ir a la playa. Cambio local cargado de alientos por naturaleza cargada de salitre y frescor, máquinas y ruidos por elementos puros y sensaciones. Poleas por agua. Suelo por mar. Natura

9:00 am
Por suerte, hay olas y sin viento. Camino por la arena hasta estar en frente del pico que más me gusta. El bienestar hace que, por suerte, disfrute de como cada grano de arena masajea mi planta del pie. Allí, los dos solos. El mar y yo. Nadie más. Sonrío al bailar con unas cuantas olas, me río con otras que me tiran.... y salgo.

10:am
Con la sensación de tener el día hecho, con las pilas cargadas para inventarme un día nuevo... me dirijo al coche, pero no sin antes hacer una pequeña paradita. Una pequeña laguna con agua totalmente cristalina y calmada me invitaba a sumergirme en ella

(escúchala mientras sigues leyendo)


Rompo, muy despacio, ese suave cristal de agua templada, virgen.
Acaricio, muy despacio, el agua, por arriba, por abajo. Con las yemas de los dedos intentando sentir todo remolino milimétrico que producía mi movimiento, despacio. Me tumbo amantándome con la superficie del agua. Boca arriba, mirando el cielo azul, sintiendo la temperatura...despacio. Haciendo el muerto, sintiéndome más vivo que nunca. Despacio.

Empiezo a relajar todos los músculos del cuerpo. Que no se me escape ni uno. Desde las cejas a los hombros. Desde las manos a los pies, desde el cuello a las pestañas.

Me mimeticé de tal forma con el agua, con su temperatura, con el momento... que sin dudarlo me quité el traje de neopreno. Con movimientos suaves para no romper la magia. Poco a poco, sin prácticamente abrir los ojos. Despacio.

Completamente desnudo, en cueros, como mamá me trajo al mundo. Mamá; agua; aire; yo; agua; infinito; nada; cielo; agua. Mucho más que palabras. En su sentido más intenso. Las palabras comenzaron a desaparecer del pensamiento, despacio. Hasta que el pensamiento calla.

Boca arriba, comencé a relajarme más y más. Ni una sola célula de mi cuerpo trabajaba. Todas dormían. La respiración cada vez más lenta. Cada vez flotaba menos. Como si la naturaleza me quisiese engullir y yo estuviese de acuerdo. Sonriendo. Los tres palmos de profundidad permitieron que entrase en contacto con la arena, muy suavemente... despacio. Escuchaba como mi respiración iba cada vez más lenta, cada vez hundiéndome más y más. El agua llegó a los oídos, escucho agua, llegó a los ojos... y me quedaron fuera del agua, únicamente, los orificios de la nariz .
Era como respirar debajo del agua. Era no, respiraba debajo del agua. Cada vez escuchaba menos la respiración, cada vez menos aire. Hasta casi dejar de necesitarlo, o dejar de escuchar..

No escuchaba silencio, no porque no lo hubiera, sino porque no escuchaba
No veía negro porque tuviera los ojos cerrados, sino porque dejé de mirar.
El aire, puro, se convirtió prácticamente innecesario.
No notaba frío o calor, porque no notaba.
No estaba feliz ni triste, porque no estaba. No era.
Dejé de estar. Allí.
No sé a dónde, pero a algún sitio fui. Fuera de ese cuerpo.
No sé a cuándo.
No sé en dónde.
Pero estaba tan claro... tan fácil... tan sencillo...
Solo había que dejarse arrastrar por el momento.

Como antes de nacer

No era humano. No sé si era. Pero me sentía célula.
No sé si pasaron segundos, minutos o horas...
Dejé de existir como humano para ser animal. Ser agua

PAZ ABSOLUTA
..........

Después de ese viaje, a medida que me iba haciendo dueño de mi cuerpo, notaba como si tuviera que vestirme mi propio cuerpo para comenzar a ser dueño de él de nuevo. Primero me vestí un brazo, notando como cada célula nerviosa iba cobrando vida, después otro brazo, me fui embutiendo en el tronco y por último las piernas. Cuando llegué a notar los dedos de los pies ya estaban desperezándose todas las células nerviosas del cuerpo como si despertaran por primera vez. Bostezando sonrisas.

Pensaba que posiblemente habría vivido uno de los momentos más especiales y agradablemente raros de toda mi vida.
A medida que comenzaba a moverme, despacio, a abrir los ojos, levantarme, a gobernar las extremidades como si fueran nuevas, como recién nacido, a caminar... me iba humanizando. Hasta ser consciente de que posiblemente podría haber estado casi una hora en el vientre materno. Hasta darme cuenta de que no me importó absolutamente nada si había alguien mirando o no. Me entró la risa. Me "reseteé" en mi mundo sin pensar si quiera en que podía haber alguien más.

Si hay vida, muerte y otro estado más, algo más intermedio, yo estuve cerca, o, por lo menos, esa fue la sensación. Y lo que importa, son las sensaciones. Nada más.

"Antes muerto que sin vida"

Rubén P

Unha de videos

Moi boas!

Agora deume pola edición de video (xa levaba moito tempo con moitas ganas de atacar este campo).
E aínda que polo de agora son o novato dos novatos e só sei o máis "basiquísimo" deste fascinante mundo... aquí vai o meu primeiro video editado:

Trátase de imaxes que ía gravando cando podía sacala cámara durante a rodaxe da última película que fixemos dirixida por Jorge Algora



Como vedes, pouco máis fixen que cortar pegar e poñer unha musiquiña chula (ben howard). Foi gravado coa canon 550D e o 50mm 1.8 e editado co adobe premiere pro cs5.

Aquí tedes un avance do making of desta mesma película (neste si que saio jeje)



E o seguinte video foi gravado coa mesma cámara montada no oktokopter e estabilizado co after effects cs5 pro



É o faro de Touriñan. Recomendo ver o video a full hd (1080) e a pantalla completa.

Apertas!!

Fotos dunha sesión en Vilar, Ferrol

Aterrizando me atopo.
Aterrizando en casiña despois duns meses frenéticos, de curro, de coñecer xente, de kilómetros e experiencias...
Pero diso mellor falo noutra entrada. Nesta surf e praia

Sesión en Vilar do 13/08/11












No seguinte enlace: VAN DE VERDE no minuto 13:30 entrevístanme polo tema do estado das praias, a súa limpeza etc... Un programa dos que fai falta, de concienciación ecolóxica. Unha aperta para Pablo Carballo (o presentador) e os seus compañeiros!

E a seguinte foto fíxena mentras pasaba a noite de cháchara co meu amigo Danix, en Sabón. Unha gran durmida na furgo para surfear o día seguinte ben cediño



Bueno, e vós que tal? ben? os fillos, a familia? :)
que non me olvidaba de vós eh

Apertas a todos os que seguides pasando por aquí!

Rematando un peeaaso de verán...

Boas de novo!

Por aquí andamos despois deste mesiño de agosto pasado por auga. E non o digo polas chuvias, que tamén, (as plantas tamén teñen dereito a hidratarse, pensemos nelas), senon pola cantidade de persoas que este verán se animaron a aprender a facer surf, e por todas esas horas que pasamos na auga.



Uns repetiron de anos pasados, unha gran maioría comezaron de cero e algúns viñan de experimentar este deporte noutras escolas... en total unhas 55 persoas que cataron as ondiñas que a Costa da Morte nos foi regalando aos pouquiños.

Aprendimos en Mar de fóra, Carnota, Area Maior, Nemiña e Rostro. Ao non depender dun local fixo instalado na praia, collía a peaso furgo

(amigos... o meu prietomóbil, prietomóbil... amigos)

e quedaba cos alumnos na praia escollida...Alí onde as condicións fosen as mellores para iniciar aos rapaces. Bueno, rapaces e non tan rapaces, porque este verán tiven alumnos dende os 7 anos ata os 54, pasando por moito adolescente e por algunhas chicas majísimas que tamén rozaban a cincuentena


(Aquí Chelo e Victoria, dúas delas)

Un verán moi bonito, onde coñecín a unhas persoas estupendísimas, moito mar, moito surf, kayak, paseos, campamento de viveiro, windsurf, zodiac, xogos, veladas, rapazada, festas, furgoneteo para aquí e para alá, tamén bastante burocracia, amigos, mostra de teatro de Cee, pero sobretodo boa enerxía.

Ademais, a nivel interpretación tiven bastante sorte, porque ao acabar a rodaxe de Vilamor (a de hippies comuneiros), funme de campamento a Viveiro (que esto merécese outra entrada), pero en canto acabei o campa, o día seguinte funme a pontevedra a gravar unha curta; despois en agosto tivemos función de teatro con Volpone en Cee, e agora que estou acabando cos cursos de surf teño unha convocatoria para un micromicropapeliño na película de Jose Luis Cuerda ("Todo es silencio") e o 18 arrancamos a rodaxe dunha película na que estou como protagonista!! E incluso ao acabar a rodaxe da peli pode que teña algo máis pero isto xa o confirmarei cando poida confirmalo.

Vamos, que entre todo esto, as novas amizades, a furgo, e todo... pff, vamos, que estou que non cago, falando en plata.

Quero mandarlle unha apertaza tremenda a todos os que, por pouquiño tempo que pasárades comigo, formástedes parte do meu verán.

Blog ... tirando a desatendido :)

Mentres escoitaba esta canción...

(prohibido seguir lendo sen estar escoitándoa)


...despois dunha siesta destas largas que che deixan máis tonto e confuso do que xa estabas, púxenme a revolver no blog como quen mete a man ata o fondo do baúl dos recordos buscando non se sabe que.

A verdade, parece mentira que un puñado de ceros e uns, códigos html`s, e pixels colocados dunha forma determinada... poidan levarte a distintos momentos da túa vida, e transmitirche sensacións case como se fose un olor. É o que teñen as palabras, as fotos, e os videos. É o que agradezo de ter escrito tanto sobre a miña vida nestes xa catro anos de blog. Teño un baúl online de recordos non materiais. Que aínda que non teña a mesma maxia que un palpable e "ulible", algunha para min si que a ten. Podo preguntarme: ¿que facía eu no Outubro do 2009? e ir a velo :)

Recordo que cando comecei a sentarme fronte o orde a escribir tonterías varias, estaba preparando as oposicións de mestre, e supoñía para min un momento de liberación. Escapar dos apuntes e dun aturullamento cerebral para dar renda solta ás ideas, á imaxinación e charlar un rato conmigo mesmo e contigo ao mesmo tempo. Pero agora, por sorte, non teño nada de que escapar.

Unha, non teño uns apuntes ou traballo matador do que fuxir aínda que sexa mentalmente; Estou saboreando cada segundo da miña vida e non sinto a necesidade de compartila tanto coma antes. Que me segue gustando, compartir, pero non é para nada unha prioridade.
E dúas, que sempre teño traballo (que me gusta) acumulado (pero non me gusta que se me acumule). Agora, por exemplo, o photoshop está pasando un lote de fotos a B/N para non sentirme mal neste momento de "non eficiencia laboral".

Se non me puxen a escribir no que foi de mes foi porque pensaba: Antes de poñerme co blog teño que pintarlle o cuadro a Chus, ou o de Silvia, ou procesar estas fotos, ou entregar estas a fulano, ou o retrato de Aitor, ou ir a retocar tal mural, facer o cartel de cursos de surf, procesar aquel video...etc etc
É o que ten esta nova vida como autónomo. Que me permite o luxo de poder vivir de cousas que me gustan, pero as cousas non se fan solas. Fágase o que se faga, hai que traballar. Como se estás no paro, hai que traballar para buscar ou inventarse un traballo. E cando teño ratos libres gústame ir a surfear, ou coller a guitarra, ou o teclado, estar cos amigos...

Por iso actualizo menos (casi nada) e as visitas caen en picado mes a mes.
Por iso, non é que vaia cerralo blog, pero recoñezo que o estou deixando morrer.

Hai outro factor. Fenómeno facebook. Moito máis fácil e rápido compartir cousas, e ademais, moito máis interactivo no que se refire ás respostas da xente. Moitas veces currábaste unha entrada no blog e dábache a sensación de que escribías para ti e para as paredes. E despois autocollejéome dicindo: pero Rubén, se ti moitas veces visitas blogs, ves cousas que che gustan, e non deixas ningún comentario. Pero en fin, sómosche así de rariños.

E se algún está pensando: xa, pero co facebook so chegas a un número limitado de persoas, e cun blog chegas a todo o mundo. Pois por iso abrin o facebook (por se alguén me quere buscar: "Rubén Prieto Tomé"). Non poño cousas tan persoais como para que non poida ser público coma o blog. É máis, recoñezo que moitas entradas que teño colgadas no blog son máis persoais e íntimas que o que colgo no facebook...

Isto vai seguir aberto, pero supoño que o seguirei actualizando de pascuas en ramos. Por exemplo (porque sinto a necesidade de escusarme? jaja) agora veño de estar 3 semanas de rodaxe na Fonsagrada coa película de Vilamor (unhas paisaxes, experiencias e personazas impresionantes que me levo no peto), mañá temos función de teatro con Volpone en Cangas, despois quedan unhas semaniñas nas que recuperarei para rematar cursos de surf, cuadros, roupa surfcostadamorte etc... e o 17 marcho para Viveiro ao campamento de Area como monitor de windsurf ata o 28, e á volta xa empeza a temporada forte coa escola de surf.

Que por certo, aproveitarei este dominio (surfcostadamorte.com) para comezar a facer máis publicidade dos cursos de surf deste verán. Curioso. Mesma finalidade que a primeira entrada deste blog :)

Acaba de ocorrérseme un símil. Antes, retiña tódalas experiencias, fotos e anécdotas nun saco para contarchas aquí. E tamén para escribirmas nun minidiario (máis persoal) que tiña de "só cousas positivas" (recoméndollo a todo o mundo). Gardaba no saco, gardaba no saco, e despois dedicaba un tempo a quitalas do saco ordenadamente colocándoas nesta estantería.
Despois comecei a gardar, gardar e gardar, sen ter tempo a vacialo...ata que acabou rompendo o fondo do saco. E agora teño que esforzarme en non olvidarme das cousiñas que vou deixando no camiño, e de disfrutalas ese cachiño de tempo tan diminuto que tarda a experiencia en recorrer o saco dende a boca ata o chan. Momento tan efímero coma o presente.

Moitas moitas moitas apertas a todos os que estades lendo isto.
Aquí me tedes para o que precisedes



Pd: Merquei furgo!!
ç
(busco chapista bo e barato) :)